Ένας Ασκητής Επίσκοπος
"Με την εμφάνιση του Θεανθρώπου στον επίγειο κόσμο μας", γράφει ο σύγχρονος Σέρβος άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, "εδόθηκαν στο γένος των ανθρώπων όλες οι θείες ενέργειες, για να μπορέση να ζήση την θεανθρώπινη ζωή του πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, που λέγεται γη. Οι θείες αυτές ενέργειες και δυνάμεις... ευρίσκονται ιδιαιτέρως ισχυρές, πανίσχυρες, στις προσωπικότητες των αγίων ανθρώπων του Θεού, όπως είναι οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Μάρτυρες, οι άγιοι Πατέρες και όλοι οι άγιοι Ομολογηταί του ονόματος του Κυρίου".
Πανίσχυρες, πράγματι, ήταν οι θείες ενέργειες και δυνάμεις, με τις οποίες χαρίτωσε ο Κύριος και τον όσιο Νήφωνα, επίσκοπο Κωνσταντιανής "της κατ' Αλεξάνδρειαν" (4ος αιώνας).
Μετά από μια ταραγμένη και άσωτη νεανική ζωή, μετανόησε βαθιά, ευαρέστησε το Θεό με σκληρές ασκήσεις, πνευματικούς αγώνες και ενάρετη πολιτεία, αξιώθηκε θεϊκών χαρισμάτων και αποκαλύψεων και, τέλος, χειροτονήθηκε επίσκοπος Κωνσταντιανής της Αιγύπτου, όπου διακρίθηκε για την αγιοπρεπή ποιμαντορία του.
Η πολιτεία και το έργο του αναγνωρίστηκαν "δια της κατατάξεως αυτού εν τω χορώ των αγίων της αποστολικής Αλεξανδρινής Εκκλησίας, εκ των δίπτυχων της οποίας, δια τας καιρικάς περιστάσεις, εξέπεσε και περιήλθεν εις λήθην και αφάνειαν". Έτσι δεν αναφέρεται ούτε στα Μηναία ούτε στους Συναξαριστές.
Ο βίος του, ωστόσο, έχει περισωθεί σε πολλούς ελληνικούς κώδικες. Η μετάφρασή του, εξάλλου, στη σλαβονική γλώσσα τον έκανε τόσο δημοφιλή στον σλαβικό ορθόδοξο κόσμο, ώστε, όπως παραδέχτηκε και ο σοβιετικός καθηγητής Π.Ο. Ποτάπωφ, "έχει την πρώτη θέση ανάμεσα στα έργα εκείνα, που διαμόρφωσαν τη θρησκευτική συνείδηση του λαού". [...]